Kopenhagen

19 mei 2016 15:54
Dit is het moment dat ik mijn bedreven schrijfwoede weer ga richten op het vertellen van nieuwe verhalen: reisverhalen. Het verhaal van "De Aziëreis" is nog niet gecompleteerd en nieuwe reiservaringen moeten worden opgedaan, Ook Aziëreis 2, 3, 4 en hopelijk later 5.. mogen niet gaan ontbreken. Omdat "oud en nieuw" beiden de penpunt en even later de vingertoppen moeten bereiken zal de verslaglegging nog minder logochronisch zijn dan dit al het geval was. Genomen de schrijfpauze van al enige tijd verwacht ik rond mijn pensionering minimaal 1 Aziëreis te hebben vastgelegd. Maar wie weer...de toekomst zou nog kunnen verrassen.
Rond mij veel Franstalig gebabbel. Het zal nog enkele uren duren voordat het tuig ten vluchte gaat. Uitgerust met de zekerheid van een hostelboeking en vliegticket zal ik straks vertrekken naar de Deense hoofdstad ofwel de hoofdstad van het design. Al lang heb ik al eens naar Scandinavië willen gaan. Na wekenlang vertwijfeld soms stoïcijns kijken naar vluchtprijzen is Kopenhagen dankzij de eerdergenoemde ligging en de ticketprijs van slechts 20 euro totaal de bestemming geworden. De bestemming, waar ik later van velen heb vernomen de duurste stad waar ze ooit waren geweest, is een waar fietsparadijs. Misschien zelfs meer dan Nederland. Als bezoeker kun je een fiets gratis lenen door een puntje te verpanden voor een fiets. Hoewel de stad duur is moeten er voldoende mogelijkheden zijn om het niet duur te laten worden.
Vandaag was al een dag met veel beweging. Na mijn Belgische vriend uit te hebben gezwaaid ben ik in de trein gestapt die mij van Mechelen naar Brussel bracht. In Brussel heb ik mij 3 doelen voorgehouden: parfum kopen, chocolade kopen en kleding kopen. De chocolade had gisteren mijn koffer al bereikt en de kleding zal pas op de terugreis mijn bagage-inhoud vergroten. Tijdens de huidige en reeds gemaakte treinreis bemerk ik steeds weer een irrationele angst. IN alle stukjes van het reeds bereden traject merk ik veel passagiers op met een Noord-Afrikaanse en Arabische achtergrond. Een gevoel van onveiligheid kruipt in mijn lichaam omhoog en wanneer deze mijn eenmaal behelst heeft is het maar moeilijk de situatie op een rustige pragmatische wijze te benaderen. Het is geen groot paniek maar een soort continu gevoel van op-mijn-hoede zijn. Achteraf besef ik mij dan wel dat de onnodigheid van de angst groot is, ik zit hier nu immers het gebeurde vast te leggen. Helaas is de angst op het moment zelf soms moeilijk te stoppen. Een zeer vriendelijk gezicht van iemand die ik eerst bestempeld had als potentieel gevaarlijk luid Arabisch sprekend persoon wil hier natuurlijk wel bij helpen.
Terug naar de missie: parfum kopen. Er was eens een winkel. Een winkel die de lekkerste parfum van de hele wereld maakte. Van heinde en verre kwam men naar we winkel om hun geursensatie eigen te maken. Het parfum was zo lekker dat ze de hele winkel van parfumering voorzagen. Mensen kwamen er als bijen op op de honing af of, zoals ik dat liever noem, als vliegen op stront. In dit hemelse oord waren de kopers uitverkorenen en de verkopers engelen die alleen door een andere engel verkozen kon worden uit de uitverkorenen. De engelen waren allemaal lyrisch blij dat ze als meest waardige uitverkorenen als engelen mochten dienen in dit consumptief paradijs. Eigenlijk had de Heer van dit paradijs al zijn engelen in adamskostuum gezien maar daar was de wereld nog niet klaar voor. Omdat vele uitverkorenen opkijken naar de beeldschone engelen en zelf graag een beetje meer engel wilde zijn bezochten ze dit paradijs om zo hun verdiensten om te kunnen ruilen voor de stoffen en geuren waar de engelen ook mee werden bekleed. Zo konden ze ook een beetje engel zijn.
Tot zover dit sprookje. Het verhaal is nog niet af, het paradijs nog niet ten val gekomen. Wel kan dit jullie, mijn kijkbuislezers, voldoende hints geven om te weten waar ik mijn geurverfraaiing wilde halen. Niet ter verlichting maar als protestketter die zich zijn kans op lekker ruikend parfum niet laat ontnemen. Vanuit station Brussel-Centraal bemerk ik al snel dat ik niet voor de meest gunstige route heb gekozen. Het station ligt laag en de paradijselijke winkel cq tempel is veel hoger gelegen. Geen beklimming te stijl om mijn rebelse excuus voor het kopen van een "lekker geurtje" te kunnen gebruiken. Mijn koffer heeft goed bijgedragen aan de slijtage van de nodige kinderkopjes. Eenmaal aangekomen blijk ik voor een keuze te staan: Tegen een ongunstige prijs 1dl vocht kopen of tegen een relatief gunstigere prijs 2dl. Terwijl ik bij een engel mijn 2dl wil aangeven besef ik mij ineens dat 2dl vloeistof mij van mijn reisbestemming weg houd. Een snelle overweging tussen rebellie de wens der aankoop en mijn zich langzaam ontwikkelende reislust laat mij de transactie afbreken.
Na deze kruistocht hervat ik mijn reis naar het verre noorden. De reis loopt verder goed. Tijdens de treinreis naar Charleroi besef ik even niet dat mijn koffer wat vies is geworden en bestempel ik zo mijn broek. Na een klein baalmomentje verschijnt er een gematigde grijns op mijn gezicht en hoor ik in mijn gedachten de tekst "Er zit een vlek op mijn broek, mijn reis is naar de klote!" op melodie van "Er zit een haar in mijn glas" van Jiskefet. De dame/heer van lichte zeden met ontbrekend lichaamsdeel bij de situatie ontbreken. Snap je er niks meer van, vind dan je verlossing hier: https://youtu.be/CSpl6fgeKjQ. Tot mijn aankomst op de luchthaven was het euforische gevoel van de eerdere reis nog niet te voelen. Doordat de laatste jaren er veel is veranderd en ik veel moe was heb in deze jaren niet meer echt heb kunnen genieten van reizen. Het gevoel van vertwijfeling dat hierdoor was ontstaan zorgde ervoor dat de euforie, dat hoort bij mijn reislustige gevoel, nog geen plaats kon krijgen.

19 mei 2016 - 19:21
Onder mij verschuiven in rustig tempo Belgische plaatsen aan mij voorbij. Het onverwachte is zojuist waar geworden. Tijdens het schrijven van het vorige stukje reisverslag merk ik op dat mijn gevoel van vertwijfeling volledig verdwenen is. Van achter mijn kaken tot aan mijn slaap voltrekt zich een gevoel dat zich nog het beste laat vertalen naar het gevoel van verliefdheid, ware het in zeer lichte mate. Na nog wat onrustige "ik-moet-wachten-tijd" worden in het vliegtuig de "zakelijke" omroepen gedaan. Op het moment dat de Frans- en Nederlandstalige woorden gesproken waren en de Deense moeten volgen, bestijgt mij een gevoel van algehele euforie. Ik heb er zin in!

21 mei 2016 13:57 Kopenhagen
Op dit moment begin ik te beseffen dat hetgeen reizen voor mij aangenaam maakt de zelfstandigheid is die ik erbij ervaar. Het zonder onrust genieten van het moment is iets dat vrij uitzonderlijk gebeurd, wanneer het niet het eten betreft. Bij eten en bij het behalen van een doel kan ik wel genieten van het moment. Voor het genieten bij andere dingen ontbreekt mij de mentale en optische focus. Dit komt het meest concreet naar voren wanneer ik kijk naar een schilderij. Ik kan wel kijken, maar niet zien. Het beeld komt niet binnen, de emotie ook niet. Nog voordat ik het beeld in me op kan nemen valt de focus weg: het beeld wordt onscherp. Zo snel als de focus van het beeld wegvalt, zo snel kunnen ook mijn gedachten verspringen. Bij het sommetje "kijken+beredeneren=zien" gaat er duidelijk iets niet optimaal. Dit beperkt genietvermogen maakt het reizen niet overbodig. Over het geheel kan ik wel fijne momenten hebben en sommige kleine dingen kunnen plezier brengen. Ik hoop wel heel erg in de toekomst meer in het moment te kunnen leven. Met dat streven in de gedachte is het de moeite waard om af en toe door een reisje te beproeven wat de "genietvermogen status" is.

21 mei 2016 16:05 Vrijstad Christiania
Het is bijzonder hoe groot het contrast in stemming is tussen toen en nu. Was ik net nog teneergeslagen door mijn onmachtigheid door het niet te kunnen genieten van het moment. Op dit moment lukt het me toch een beetje.
Mijn doelen voor vandaag waren: met de fiets een kaartje voor mijn vader halen uit Christiania en een hapje eten bij de street market. De bestemmingen bleken dicht bij elkaar en niet al te snel van mijn hostel. Na een kwartiertje in de zon de "fietsenman" te hebben opgewacht werd ik na een kleine betaling van fiets voorzien. De fietsenmaker was een echte charmeur, duidelijk bedreven in het stelen van de harten van de 2 dames die mij voor waren. Na hem een fiets afhandig te hebben gemaakt heb ik mijn weg vervolgd richting Christiania. Over de fietstocht valt weinig te vertellen, behalve dat het door de aangename bries der zelfstandigheid (en verkoeling) duidelijk werd dat dit mijn toekomstige voorkeursmiddel der transport zal worden. De fiets had 2 versnellingen welke automatisch schakelden, een aparte ervaring. Ik vroeg mij af of deze fiets dan voorzien is van automaat, semi-automaat of dat je dit anders zou kunnen noemen. Eenmaal in Christiania aangekomen gebeurde er iets dat ik totaal niet voorzien had. Ik voelde me binnen een paar seconden totaal op mijn gemak. Ik waande me op allerlei plekken waar ik me in mijn jeugd thuis heb gevoeld: de tuinen van mijn vader en zijn vrouw, de tuin van tante Marijke, de tuin van Pé en Netty en meer recent het huis van Sterre en Mireille en de boot van Ulijsses. Tijdens het rondlopen volstrekt zich een gedachte met veel gevoel. Zoals dit dorp eruit ziet, zo zou de wereld in elkaar moeten zitten. As het niet voor de dagelijks genuttigde emotieregulerende capsules was geweest zou ik een traantje gelaten hebben, Na een tijdje te hebben gelopen ben ik aan de waterkant gaan zitten. Voor mijn doen erg rustig, relatief ontspannen en met nieuw verworven perspectief voor toekomstige reizen.